Matter

یعنی ممکن است فردا پایان باشد؟

این اتفاق میمون

تا شما عاشقان زندگی

شما انسان های معدوم شده 

شما که برای لحظه ای بیشتر به هر امید واهی دست می برید

آن هنگام فقط به تماشا می نشینم و تلاش شما برای بقا را به سخره می گیرم

ای عاشقان،به مرگ سلام کنید

 

NYC

در بهترین حالت روحی این را می نویسم

هدف زندگی،مرگ است. 

Marooned

آه نهنگ تنهای من 

آه از این قرابت

هر دو در این جسم متلاشی سوار روح میشویم

بگریز دوست من 

به تنهاییت بگریز

 

Failed

اگر خدا مرده باشد چه؟ 
که هرچه فکر می کردیم به باد باشد چه؟ 
که منطق و هوار به جایی نرسد
میان خاک سرد نمناک خوابیده باشد چه؟ 

​​​​​​

عین میم

Smoke

دیگر چه مانده جز پس مانده های سیگار و گل

انسان 

انسان برخیز

بردار و بِکِش

آرام بِکِش

روی دستت بِکِش

درست در جای قبلی 

تا شاید بمب خدایگان و بلوای بردگان خاموش شود

آن روز حاکم خود محکوم است

محکوم به مرگ 

محکومانِ به مرگ

انسان این تقلا چیست؟

بِکِش و آرام شو

شلیک کن تا تو خلاصه شوی در خویش

شلیک کرد 

شلیک 

And cream

یک روز شب بود و فقط گریه
دیوار بود و دود و فقط دره
فکر فرار و بود و فقط کله
سوختم از داغی سیگار

 

به هر طرف رفتم خماری بود
رودی در سرم جاری بود
خونی روی رگِ خالی بود
بعد بر می گشتم از خانه

 

هر روز فکر می رود به آخر شب
کاف و کتاب و شعرِ آخرشب
تو می خوری کتک را هرشب
توی سرت زباله و پسمانده

 

مانده راهی به آینده؟
یوسف درون چاهِ پدر مانده
کنکاش در فعلِ عقب مانده
هر روز و شب سیاهی محض است

 

عین میم

برگرفته شده از شعری متعلق به سید مهدی موسوی 

Trust

بَرده ای؟ پس دوست نتوانی بود.

 خودکامه ای؟ پس دوستی نتوانی داشت.

 در زن دیری ست که برده ای و خودکامه ای نهان گشته اند.

از این رو زن را توان دوستی نیست. 

او عشق را می شناسد و بس ...
 

چنین گفت زرتشت
فریدریش ویلهلم نیچه

All

In all the hells and worlds, the time has come

As you are

گذشت

امشب هم مانند شب های پیشین گذشت

خشمم را روی سر تو آوار کردم اما لبانت همچنان دوخته بود

دیگر پاسخگو نیست 

نجات دهنده در گور خفته است

و خاک 

خاک پذیرنده اشارتیست به آرامش 

Empty

روی صندلی دور یک میز نشسته ام

کوندرا رو به رویم

سه صندلی دیگر هم خالی است

مانند تمام زندگیم خالی است

من که همیشه تنها بوده ام 

همان یک صندلی کافی است

من از زندگی همین صندلی و کتاب را می خواستم

به آنها که رسیده ام

پس چرا همچنان بوی پوچی به مشامم می خورد؟ 

شاید چون آن دو هم از پوچی با خبر اند