Fall

مثل کابوس دردناکی که شخصیت‌های واقعی دارد
می رود سمتِ... دور می‌گردد، می‌دود سویِ... آه! می‌افتد

زندگی ایستگاه غمگینی‌ست اوّلِ جاده‌های خیس جهان
چمدانی که منتظر مانده، اتوبوسی که راه می‌افتد...

 

سید مهدی موسوی 

Monte Carlo

دوباره کنج اتاق کز کرده و به یان تیرسن گوش میدهم

سیگار را بر میدارم

جمله روی پاکت را می خوانم:

ترک سیگار موجب سلامتی و افزایش طول عمر می شود

دیگر سلامتی و طول عمر چه اهمیتی دارد؟

مگر دیگر امیدی هست؟

امید به چه؟

جهان بوی پوچی می دهد

Shit

انسان ژرف اندیش نیازمند دوستانی است

مگر اینکه خدا را داشته باشد
من نه خدا را دارم نه دوستی

Born in winter

از بچه یتیمی که منم و زار می زنم

این عنکبوت کلافه که تار می تنم

این جانور گرفتار در دام خویش

این آنکه به انتها رسیده این منم

From the inside

می دانی

زندگی آن بهاری نیست که قولش را داده بودند

همیشه زمستان است

می دانی

وقتی تمام خاطرات زندگیت را در یک پاکت سیگار دود می کنی و محو تماشای آن میشوی

با هر پک حجم عظیمی از خاطرات را مرور می کنی

آری زندگی نخی سیگار است

لب هاییست که با اشک زمزمه می شود:دوستت دارم

 

Nothing

روزها پشت سر هم با وضعی اسفناک می گذرند. 

و چه خوب که می گذرند. 

اما چه فایده؟

پایان نزدیک است. 

In the end

چه بنویسم؟

از چه بگویم؟

مگر دیگر چیزی باقی مانده است؟

مگر روحی در این جسم متلاشی وجود دارد؟ 

دیگر هیچ چیز ارزش بقا را ندارد. 

رد شه. 

 

Hell

زندگی یعنی بارانی از کثافت!
و در این میان "هنر" تنها چتری است که داریم

Come

مردم به فکر رابطه‌ای تازه
تریاک و ماهواره و خمیازه
یا ازدواج‌های به‌اندازه
یا توپ‌های داخل دروازه
من سال‌هاست گوشه‌ی زندانم
من سال‌هاست گوشه‌ی زندانم

The Gift of Guilt

شاعرت فرق داشت با دنیا

عاشق ِ آنچه که نمی شد بود

وسط جشن، گریه می کردم

گرچه لبخند زورکی مُد بود

فوت کردم به کیک بی شمعم

مرگ من لحظه ی تولد بود