Trust

بَرده ای؟ پس دوست نتوانی بود.

 خودکامه ای؟ پس دوستی نتوانی داشت.

 در زن دیری ست که برده ای و خودکامه ای نهان گشته اند.

از این رو زن را توان دوستی نیست. 

او عشق را می شناسد و بس ...
 

چنین گفت زرتشت
فریدریش ویلهلم نیچه

All

In all the hells and worlds, the time has come

As you are

گذشت

امشب هم مانند شب های پیشین گذشت

خشمم را روی سر تو آوار کردم اما لبانت همچنان دوخته بود

دیگر پاسخگو نیست 

نجات دهنده در گور خفته است

و خاک 

خاک پذیرنده اشارتیست به آرامش 

Empty

روی صندلی دور یک میز نشسته ام

کوندرا رو به رویم

سه صندلی دیگر هم خالی است

مانند تمام زندگیم خالی است

من که همیشه تنها بوده ام 

همان یک صندلی کافی است

من از زندگی همین صندلی و کتاب را می خواستم

به آنها که رسیده ام

پس چرا همچنان بوی پوچی به مشامم می خورد؟ 

شاید چون آن دو هم از پوچی با خبر اند

 

 

SYD

به یاد که داری چه می گفتم
مشتی مزخرف و پس مانده
تاریک های حل شده در سم
سم های در جیبِ عقب مانده

 

به یاد که داری چه می گفتم
از کودکان خسته و شرمنده
شب ها سفید و روی هوا ماندن
روزهای سرد و... تلخیِ آینده

 

به یاد که داری چه می گفتم
از رودخانه های بی پایان
از دیشب و امشب و فردا شب
تا توی یک چمدان پنهان

 

به یاد که داری چه می گفتم
تکرار بی مورد زیبایی
تبدیل آن به مرگی سخت
فهمیدنِ بیهوده ی تکراری

 

به یاد که داری چه می گفتم
هی گفتم و گفتم و می گفتم
من منفجر شدم از این گفتن ها
اما فراموش شد هرچه که می گفتم

 

عین میم

Clock

Yes, I am falling
How much longer till I hit the ground?
I can't tell you why I'm breaking down
Do you wonder why I prefer to be alone?
Have I really lost control?

Soul

روشن کردم 

مشتعل شد

فکرش را نمی کردم

از تسلسل بیزارم

اما انگار فرق دارد 

مگر چیزی در این دنیا وجود دارد که تکرار نداشته باشد؟

نه

اما برخی از تکرارها زیبا هستند

Breath into me

سیگار 

سیگار

سیگار

دیگر سیگار مرا می کِشد

بلعیدم 

اما سیگار تنهاست

بهتر بگویم

من و سیگار تنهاییم 

چقدر ارزش برایش قائل شدم

بله تسکین دهنده مستحق ستایش است

مانند تو 

 

 

Explode

دیشب برای بار چندم اتفاق افتاد

واقعا نمی دانم چندمین بار است

اما سکوت کردم 

سکوت کردم و در خفا مشتعل شدم

منفجر شدم

ترکش هایش تو را نیز گرفت

نمی خواستم داد شوم اما مگر می شود چیزی را از تو پنهان کرد

ببخش

ببخش که رنج مرا به دوش می کشی

بانو 

H

شاید امیدوارانه ترین سخنی است که اینجا می نویسم

قطعا دیگر تکرار نخواهد شد

اما حضور زیبای یک شخص زندگی را برای لحظاتی برایم شیرین می کند

زیبا و شیرین؟ قطعا زندگی این دو ویژگی را ندارد

اما انکار چرا؟ 

می دانی وقتی تا ته خط رفته باشی و دیگر امیدی برایت باقی نمانده باشد یعنی چه؟

می خواهم اینجا از حضور نجات بخشت تشکر کنم

کوچه خالی بود 

کوچه خالی

بی تو عاری از هر حس و خیالی 

دست در دست هم