می گفت عذاب وجدان دارم
گفتم دلیل؟
گفت می ترسم روزی نباشی و من خود را مقصر بدانم
گفتم انسانِ تنها همین است
حتی از نبودش ناراحت نیستند
می گویند می توانستیم نجاتش بدهیم
اما نه برای اهمیت و دوست داشتن
بلکه برای اینکه خود را یک انسان معرفی کنند و بقیه تشویق
در دوجا مطلب نوشتم
برای تو
اما می گویی یکبار خواندم و متوجه نشدم و دیگر فکر نکردم
حتی به ایرانسل و همراه اول هم راضی بودم
فقط صدا بدهد
صفحه روشن بشود
اما نشد
نشد
نشد
گفت برخیز دیگر امیدی نیست
اما همچنان ماندم
راستی
فردا می آیی؟
فردا چطور؟
فکر می کردم می شود
البته الان هم امیدوارم
اما یکطرفه است
نمی دانم شاید هم نباشد
اصلا انگار این من،منِ پنج ماه پیش نیست
انقدر شوق؟
روی صندلی کناریم نشسته بود
نشان می داد که اعصابش بهم ریخته است
شاید واقعا همینطور بوده
چرا انقدر شکاک شده ام؟
اما با این حال
فردا می آیی؟
فردا چطور؟
در کنارم نشسته بود
بغلم کرده بود
می گفت می توانی
می فهمیدم
می فهمیدم که غم های خود را کنار گذاشته و به اصطلاح مرا دلداری می دهد
من می دانم چقدر سخت است
وقتی خودت حال خوبی نداری
نمی خواهم سختش کنم
فقط همین
حال خوبی نداری
راستی
فردا می آیی؟
فردا چطور؟
می خواهم یک اعتراف بکنم
در طی این سالها با گروه های موسیقی بسیار زیادی آشنا شدم
نمی دانم چند قطعه اما احتمال می دهم عددی بزرگ تر از 30000 باشد
از قطعات کلاسیک تا راک،متال،بلوز،جز،فولک و...
که البته این سبک ها خود زیر شاخه هایی دارند
برای مثال:سبک راک زیر شاخه هایی مانند پراگرسیو راک،آلترنیتیو راک،سایکدلیک راک و... را دارد.
اما اعتراف
سولو هایی که دیوید گیلمور می نوازد(در سبک راک) همیشه برایم یک پله بالاتر از سایر نوازنده ها بوده است.
دراگ را در Marooned مصرف کن.
پرسید آینده را چگونه می بینی؟
گفتم مانند گذشته
لحظه ای صبر کرد
پرسید باز هم آن کار را کرده ای؟
لبخند زدم
پرسید می خواهی ادامه بدهی؟
به کوبین فکر کردم
رنجت از چه بوده است جناب mansell؟
گفت خلق کن
خلق کردی
شاید تو ندانی
اما آن آهنگ ساز مجارستانی را به یاد داری؟
جناب mansell
کاش می توانستم رو در رویت باشم
بگویم درست است
زندگی کثافتی بیش نیست
جناب mansell
سوق می دهی به سوی او
افلاطون در کتاب جمهوریت درباره موسیقی چنین می گوید:موسیقی و آهنگ به روح و جسم لطافت می بخشد معذلک موسیقی خارج از حد بهمان اندازه ورزش زیاد مضر و خطرناک است.
موسیقیِ تنها، شخص را خارج از حد نرم وملایم می کند.
این نظر افلاطون درباره ی موسیقی درست است.
همانگونه که نیچه به واگنر می گوید:واگنر تو موسیقی را مریض می کنی.
شاید تویی که این مطلب را می خوانی متوجه نشوی.
اما هنگامی که روحت محتاج به موسیقی شود دیگر راه فراری نیست.
فرد معتاد به مواد مخدر می تواند ترک کند.
اما موسیقی ترک کردن ندارد.
موسیقی را حس می کنی و در خود مچاله می شوی.
بعدی
بعدی
بعدی
نمی توانی رهایش کنی.
مانند فردی که با کپسول اکسیژن زنده است.
و می دانیم که با قطع آن،مرگ به او سلام می کند.
اگرچه
موسیقی،خود مرگ را در پیش دارد.
بیا
جلوتر
ببوسمت؟
نه
فکر می کنم دیگر این کار ها حداقل برای من بسیار تمسخر آمیز است
شاید 512 درست می گفت
دیگر نمی توانم خود را تشخیص بدهم
اما می دانم به شخص دیگری تبدیل شده ام
رها از کار های دون
اما مسئله اینجاست
شاید هیچ خیر و شری وجود ندارد
