HP is not enough

سالهاست که این اندوه گریبانگیرم است و سالهاست که دیگر امیدی به پایانش ندارم

اندوه هست 

ظاهرا قرار بوده که همیشه باشد 

در تمام این مدت آدمهای بسیاری آمدند و رفتند 

از دوست تا شریک عاطفی

اما حقیقت به قوت خود باقی ماند

اینکه اندوه و رنج را باید شخصا تحمل کرد 

دوستان کمک می‌کنند 

شریک عاطفی همدم می‌شود 

اما هر یک زندگی خود را نیز دارند

آرام آرام تصمیم می‌گیری که دیگر در برخورد با آنها چیزی از اندوه درونت نگویی

اما دیگر نه برای آنکه نزدیکانت را زجر ندهی یا غمگینشان نکنی 

بلکه برای اینکه نمی‌خواهی باور کنی که درد با حضور عزیزانت هم از بین نمی‌رود