Landmine Blast

اگر حضورت را سلب می‌کنی، دستِ‌کم برایم شادی بیاور

نه آنقدر که جهانیان را به زیر کِشم 

همان‌قدر که قدری از این لجنزار زندگی کاسته شود 

تجمعات به ظاهر پرورنده طراوت را نمی‌خواهم

تو را نمی‌خواهم 

خودم را نمی‌خواهم

نیست شدن را نمی‌خواهم 

نیست بودن را...

Made in Made

انسان همواره راضی نیست به آنچه در اختیار دارد 

تمایل به غایت کمال و سعادت به میزان جنایت علیه حیوانی بی‌آزار خطرناک است 

اما من راه دیگری را می‌شناسم 

بر علیه تمام تعاریف و میزان ها قد علم کن

این امکان وجود دارد که اضمحلال خویش زودتر از جابجایی مایل به سفید با زرد سوزان اتفاق افتد

اما که چه؟

تا کِی گردن خم کردن در برابر اکثریت نادان؟

 

Revoke

اما نمی‌توانم بپذیرم

پس از آن چگونه تحمل کنم؟

چگونه پوزخند او را ببینم و باز هم در راه او قدم بگذارم؟

خالق

مخلوقت نه از سر غضب

نه از سر طغیان

بلکه از کشاکش دو روح ترک خورده خسته است که اینگونه به آن بارگاه بلند می‌تازد

اخوان ثالثت را مگر بیاد نداری؟

فرود‌آی از آن بارگاه بلند

رها کرده‌ی خویشتن را ببین!

آخر سفاک هم چنین به نظاره جان کندن مخلوقش نمی‌نشیند

گوشت و استخوان است

خیال می‌کنی نمی‌شکند؟

خیال می‌کنی شرحه شرحه نمی‌شود؟