بعد به خانه برگشتم
هیچ چیز شباهتی به گذشته نداشت
نه دیوارها، نه فرش ها، نه لباس ها، و نه حتی کثافت زندگی
در خود فریاد می‌زدم: همه چیز تمام شد، بدبختی تمام شد، وحشت تنهایی تمام شد
نجات یافته‌ام
من نجات یافته‌ام
با چنان حماقتی که کامل فراموش کرده بودم کارگردان زندگی، موجودی سفاک و سادیسم است...
The last time I cried, I could not believe it,When I held on a face,Staring at a soldier with his gun in the rain,It was the face of a child, my child here asleep,And the soldier who smiled, the man was me
خشم، ترس، رهایی، به بند شدن، مصلوب شدن، غرق شدن و و و...
تمام آن‌چیزی است که در Outro قطعه Folklore از Opeth اتفاق می‌افتد
هر کلامی در برابر مغاک بی‌پایان این قطعه، تنها حرف مفت است
"خارق‌العاده" دورترین کلمه برای این قطعه است
و الله اکبر
این نوشتن های عبث‌تر از عبث هم نمی‌دانم چیست
خود را مضحکه خود کرده‌ام و قرص ها را خدا می‌پندارم
بعد خدا را نفی می‌کنم
بعد به خود پناه می‌برم
بعد خود را خدا می‌پندارم
بعد خدا را نفی می‌کنم
آه چه خدای ناتوانی
گفت: غصه خوردن ارزنی ارزش ندارد
گفتم: زندگی ارزنی ارزش ندارد
گفت: اشتباه می‌کنی
گفتم: زندگی یعنی غم داشتن و غصه خوردن، معادله ساده است...
از حماقت انسان همان بس که چنان به انتظار بهبود اوضاع در آینده می‌نشیند که فراموش می‌کند قاتل امروزش، همان آینده‌ای است که دیروز به امیدش نشسته بود
آینده هیچ ندارد جز قتل دوباره و دوباره تو
اغلب، میزان اولویت پس از شهود مشخص می شود
این خود نقض خردگرایی محض دکارت است
اگرچه نباید نقد عقل محض کانت را نیز حقیقت مسلم دانست
امروز روانشناس را می‌بینم تا شاید او این روان را بشناسد
احساس خلأ و بی‌احساسی می‌کنم
اگرچه اطمینان دارم که در اعماق وجودم در حال شیون هستم
این ابتدا ملال است یا انتها آن؟
این روزها اگرچه نمی‌خواهم فردی کنارم باشد، اما گاهی هم چرا
گاهی اوقات را با اکثر اوقات درهم می‌آمیزم و نتیجه کاهش درد است
روانشناسانه نگاه کنیم، فرار است
اما در نگاه حقیقی، فقدان است
پس فرار نیست
که من بَرده نبودم
قربانی نامعمول بودم
به چشمت زل زدم با اشک و در تو خودکشی کردم
به راه چاره‌ها ترجیح دادم پیشگیری را!
چه فحشی می‌تواند لایق این زندگی باشد؟!
چگونه وصف باید کرد این دنیای کیری را؟!...
س‌م‌م
