افلاطون در کتاب جمهوریت درباره موسیقی چنین می گوید:موسیقی و آهنگ به روح و جسم لطافت می بخشد معذلک موسیقی خارج از حد بهمان اندازه ورزش زیاد مضر و خطرناک است.
موسیقیِ تنها، شخص را خارج از حد نرم وملایم می کند.
این نظر افلاطون درباره ی موسیقی درست است.
همانگونه که نیچه به واگنر می گوید:واگنر تو موسیقی را مریض می کنی.
شاید تویی که این مطلب را می خوانی متوجه نشوی.
اما هنگامی که روحت محتاج به موسیقی شود دیگر راه فراری نیست.
فرد معتاد به مواد مخدر می تواند ترک کند.
اما موسیقی ترک کردن ندارد.
موسیقی را حس می کنی و در خود مچاله می شوی.
بعدی
بعدی
بعدی
نمی توانی رهایش کنی.
مانند فردی که با کپسول اکسیژن زنده است.
و می دانیم که با قطع آن،مرگ به او سلام می کند.
اگرچه
موسیقی،خود مرگ را در پیش دارد.
